تمدنهای مدرن دمکراتیک را می بینم

انسان آرمانی مورد نظر دائما توسط جامعه مدنی که برای سازمان وی کار می کنند و از وی حقوق می گیرند تا هر لحظه انسان آرمانی "نمونه مرجع واحد" را برای تهیه و ارایه حداقلهایی از "پاسخگویی" به نیازها, آرزوها و آرمانهای هر سرویس گیرنده ای بصورتی ویژه بسازند و رایگان ارایه دهند تحت نظارت است.

بنابراین تخلف وی ممکن نیست. انسان آرمانی حاکم فقط یک سرویس پرووایدر و خدمتکار است. اطلاعات و دانش نیز در مجموعه همان صبحانه, ناهار, شام و خیر و برکت و نور و نان و .... است که همگی با هم تشکیل دهنده قدرت هستند. قدرت در مرجع واحد جهانی متمرکز است و مرجع واحد در همه جاهایی که فراخوانده شود برای بررسی فراخوان حضور به هم می رساند.
بنابر این با توجه به توضیحات فوق من اصلا اصراری برای تجهیز به قدرت و انسان آرمانی شناخته شدن و انسان آرمانی نامیده شدن ندارم. من عاشق فراغت, سادگی و زندگی شخصی خودم بودم و نیازی هم نداشتم که به مسایل اجتماعی و کلی بیندیشم. اما جای خالی علی اکبر ابراهیمی آرمانی رو هیچکس پر نکرده بود. پاسخگویی لازم بود که نبود. پاسخگویی برای من و همه. من هنوز هم فراغت, سادگی و زندگی شخصی خودم را می خواهم.

من فقط محتاج و نیازمندم که یک خاتمی پیدا شود, به قدرت کل (عقل کل) مجهز شود , انسان آرمانی شناخته شود و انسان آرمانی نامیده شود و مسوولیت اداره امور جهان و جهانیان را بپذیرد. اگر افرادی همچون خاتمی و موسوی _که علی اکبر ابراهیمی های نو هستند_ را حاکم ببینم من نیز همچون دیگران می روم دنبال زندگی خودم و فقط به منافع شخصی خودم می اندیشم و از همین روشها و پندار, گفتار و رفتارهایی که تغریبا همه برای زندگی شان بکار می برند برای زندگی ام بکار می برم. آیا غم و غصه های خودم برایم کافی نیست؟ چرا باید شریک غم و غصه های عالمیان شوم! اصلا مگر تحمل من چقدر است؟ من هم همین مقداری پوست و گوشت و خون و استخوان هستم دیگر, موجود خارق العاده که نیستم.

بودجه سازمان نیز از محل دعاها تامین می شود و گستردگی و توسعه فعالیتها و خدمات سازمان نیز به میزان بودجه ای که دعاها تولید می کنند و در اختیار سازمان قرار می دهند بستگی دارد. من پوپولیست نیستم, نیازی به وعده دادن ندارم و البته اینها فقط یک ایده است که فرصت پرداختن به آن نیز نبوده و نه طرحها و برنامه هایی نهایی, قطعی و فرم و قانون.