برای پوریا ابراهیمی
آنچه که در آن روزها دیدم ضریب هوشی شما برای فهم معانی، مناسب بود. اسناد اهمیت و ارزش قطره های سبز در نگاه جنابعالی موج می زد. دغدغه انسجام و سازمان یابی اپوزیسیون را داشتی و فعالیت می کردی و به نسبت سهم و وسع خودت موفق هم بودی. جلوی اوین سمت شیب جلوی درب اصلی که رفته بودی ایستاده بودی حرکتهای سرت که به اطراف می نگریستی، شبیه به حرکتهای سر خروس بود. غرورت دقیقا در همان جا و وقتی بود که باید می بود تا آدم بتواند در برابرش تعظیم و بواسطه آن تعظیم احساس بزرگی کند. میمیک صورتت نیز ویژه خود خود پوریا ابراهیمی بود.
شاید هم کمی در دل خندیده باشم، یادم نیست. اما ناخودآگاه آفرین گفتم و عبارت "جوان ایرانی" در ذهنم نقش بست. آن ثانیه ها در ذهنم ماند. احساس کردم جوان ایرانی هنوز هست و این الگو، هویت و پتانسیلی است که نسلها می توانند از او بیاموزند پرورش شخصیت خویش و جامعه خویش را.
حسرت خوردم، نگران شدم و دلم سوخت که در جامعه ما بجز تنگنا و سرکوب و زندان، عرصه ای برای جولان و تنفس هویتهای سیاسی اصیل و مستقل از حاکمیت در نظر گرفته نشده و فساد مالی و دیگر مشکلات خودساخته سران جناح حاکم، آن جناح را ترسو و در تداوم خط مشی ناصوابش در قبال کشور و ملت مصمم کرده است.
هر چند که رفتن شما برای ایران سخت بود و همچنین دلتنگی شما برای ایران در خارج نیز. اما پژمردگی و تضییع شما در ایران نیز چندان مناسب و در شان کشور و قابل تحمل به نظر نمی رسید.
خوشحالم که رفتید. خوشحالم که همیشه اینجا در لحظه حال ابدی همینک همیشه (در هر جا و هر وقت یعنی در جاودانگی) هستی دوست محترم.
البته زیاد هم زندگی خودت را مشغول و هزینه اینطور اسطوره سازی های تماشاچی ها و نظریه پردازانی همچون من نکن و اجازه نده که عمرت با غفلت از زندگی شخص خودت بگذرد. جامعه ایران بواسطه همین مبارزه های نسبتا کوچک امثال شما، بیشتر از آنچه که نیاز و تقاضا دارد به رژیمی نسبتا شایسته دست یافته و تغییر و ارتقا باید با خواست و مسوولیت پذیری عمومی بدست آید تا پاسداری نیز بشود و پایدار بماند. اگر که می خواهی وجدان و ناخودآگاه ملت ایران در مورد تو شاد باشند، مواظب خودت باش، آسیب نبین و از زندگی خود غافل نشو. هر چند که اشغال بودن وطن توسط فرومایگان مستبد برای جانهای بکر، اصیل و آزاد قابل عادی شدن و قابل تحمل نیست و قرار نیست که همه مردم ایران بطور آشکار و نهان به جان هم بیفتند و به هم .... و یکی مثل شما هم پیدا می شود که اصل مشکل یعنی سران نالایق رژیم را به چالش می کشد تا حق و حقوق ملت به راحتی از حلقوم حکمرانان فاسد پایین نرود.
موفق، موید، سرفراز و پایدار باشید.
شاید هم کمی در دل خندیده باشم، یادم نیست. اما ناخودآگاه آفرین گفتم و عبارت "جوان ایرانی" در ذهنم نقش بست. آن ثانیه ها در ذهنم ماند. احساس کردم جوان ایرانی هنوز هست و این الگو، هویت و پتانسیلی است که نسلها می توانند از او بیاموزند پرورش شخصیت خویش و جامعه خویش را.
حسرت خوردم، نگران شدم و دلم سوخت که در جامعه ما بجز تنگنا و سرکوب و زندان، عرصه ای برای جولان و تنفس هویتهای سیاسی اصیل و مستقل از حاکمیت در نظر گرفته نشده و فساد مالی و دیگر مشکلات خودساخته سران جناح حاکم، آن جناح را ترسو و در تداوم خط مشی ناصوابش در قبال کشور و ملت مصمم کرده است.
هر چند که رفتن شما برای ایران سخت بود و همچنین دلتنگی شما برای ایران در خارج نیز. اما پژمردگی و تضییع شما در ایران نیز چندان مناسب و در شان کشور و قابل تحمل به نظر نمی رسید.
خوشحالم که رفتید. خوشحالم که همیشه اینجا در لحظه حال ابدی همینک همیشه (در هر جا و هر وقت یعنی در جاودانگی) هستی دوست محترم.
البته زیاد هم زندگی خودت را مشغول و هزینه اینطور اسطوره سازی های تماشاچی ها و نظریه پردازانی همچون من نکن و اجازه نده که عمرت با غفلت از زندگی شخص خودت بگذرد. جامعه ایران بواسطه همین مبارزه های نسبتا کوچک امثال شما، بیشتر از آنچه که نیاز و تقاضا دارد به رژیمی نسبتا شایسته دست یافته و تغییر و ارتقا باید با خواست و مسوولیت پذیری عمومی بدست آید تا پاسداری نیز بشود و پایدار بماند. اگر که می خواهی وجدان و ناخودآگاه ملت ایران در مورد تو شاد باشند، مواظب خودت باش، آسیب نبین و از زندگی خود غافل نشو. هر چند که اشغال بودن وطن توسط فرومایگان مستبد برای جانهای بکر، اصیل و آزاد قابل عادی شدن و قابل تحمل نیست و قرار نیست که همه مردم ایران بطور آشکار و نهان به جان هم بیفتند و به هم .... و یکی مثل شما هم پیدا می شود که اصل مشکل یعنی سران نالایق رژیم را به چالش می کشد تا حق و حقوق ملت به راحتی از حلقوم حکمرانان فاسد پایین نرود.
موفق، موید، سرفراز و پایدار باشید.