دادگاه لاهه باید به غیر یاغیان نیز پاسخگو شود

ماهها روی متن شکایت رسمی ام از کشورهای ۵+۱ به دادگاه لاهه کار کرده بودم. دیدم باید دو طرف دعوا بپذیرند که پرونده برود به آن دادگاه. می خواستم از دکتر قاسم شعله سعدی و دیگر وکلای برجسته ایران مشاوره بگیرم ترسیدم برایشان مشکلاتی پیش بیاید. برای ترجمه سند، اوضاع و شرایط امنیتی وحشتناک بود و آخر سر هم موفق به ترجمه نشدم. بالاخره تصمیم گرفتم سند آن دعوای حقوقی را در شکل و فرم یک بیانیه سیاسی تحت عنوان جنبش مراجع و نهادهای دادگستری منتشر کنم. یک سال پیش منتشر شد.
ایمیل زدم و با پست نیز از اداره پست فرستادم به دادگاه لاهه اما هنوز پاسخی نگرفته ام.

اما شیادان و جنایتکارانی همچون روحانی و ظریف در کمال امنیت و ثبات و در حالی که سیستم حکومتی منتسب به ایشان وکلای برجسته ایرانی را مورد حملات قضایی و امنیتی قرار داده، خیلی خوب و با کلاس به دادگاه لاهه وارد می شوند و جواب هم می گیرند.

در یک حالت خوشبینانه من حدس می زنم که دادگاه لاهه از تهدیدات غیر مستقیم و نامحسوس رژیم یاغی جمهوری اسلامی و از گرسنگی و فرصت طلبی و تاجر مابی چین و روسیه و از راحت طلبی، بی مسوولیتی، بی تفاوتی و ذلت ملت ایران ترسیده و برای آنکه حدود هشتصد زندانی سیاسی گروگان در دست رژیم کشته نشوند، کمی به ادعاهای پوچ و دروغین رژیم ایران بها داده است.

اما من که ابزارهای یاغی گری و تهدید دادگاه لاهه را نداشته ام تکلیفم چیست؟
ای سیستمها و مراجع و نهادهای دادگستری در جهان،
نه بخاطر خود من، که بخاطر اعتبار و حیثیت خود دادگاه لاهه،‌ به دادگاه لاهه بگویید که کمی هم هوای مرا داشته باشد و در گام نخست، گروهی از وکلای ماهر و بودجه دار خودش را برای دفاع از من به سراغم بفرستد.

من دو پرونده در سازمان ملل دارم.
پرونده "ای" که جهان موازی مد نظر اکبر را ترسیم می کند.
و پرونده "بی" که درخواست پناهندگی ام از سازمان ملل است.
به هر دو پرونده باید رسیدگی شود.

با سپاس،
علی اکبر ابراهیمی