پاسخ به یک پرسش
پرونده پناهندگی ام که طی هفته های اخیر نوشته شد.
یک پرسش نیز هست که می گوید اگه برگردی ایران چی می شه و چه خطری تهدیدت می کنه.
پاسخ:
اگر جواب ردی سازمان ملل را نداشته باشم
باز هم خواهان یک جواب روشن، رسمی و کتبی قبولی و یا ردی به درخواست پناهندگی ام از سازمان ملل خواهم شد و احتمالا در این راه انرژی تمام خواهم کرد و خواهم مرد.
اگر جواب ردی سازمان ملل را داشته باشم
1_ یا باید خودکشی کنم.
2)_ یا باید راه یک زندگی بی تفاوت و دور از تنش با رژیم را در پیش گیرم.
که به دلیل معلق و بی ثبات و بی برنامه ماندن طولانی مدت در پشت درهای بسته سازمان ملل و عقب ماندن از پیشرفت طبیعی وضع زندگی بواسطه آن
و به دلیل خط و نشانهای آشکار و پنهانی که با رژیم ایران برای هم کشیده ایم
و نظارتی که بر اوضاع ناعادلانه امور سیاست داخلی ایران داشته ام
از این گزینه دورم و انتخاب آن برایم آسان نخواهد بود و برایم بعید به نظر می رسد.
3_ یا باید شعار "من به امنیت کشورهای 5+1 اعتراض دارم و در مقابل آن ایستاده ام" را در دست بگیرم و به سفارتخانه های 5+1 در تهران مراجعه کنم که این کار را در واقع یک حمله انتحاری به رژیم ایران می دانم
و هدفم از انجام احتمالی این کار، صرفنظر کردن از انجام چنین کاری در ازای پرداخت غرامت از سوی رژیم ایران به اینجانب بابت آواره کردنم در خارج بعنوان متقاضی پناهندگی است.
با توجه به اینکه وضعیت رژیم ایران در مورد رعایت حقوق بشر و رفتار عادلانه با جامعه مدنی وضعیتی بد است و توافق و معامله با آن رژیم افتخار نیست،
اولویت اول من آن است که برای سازمان ملل ارزش مورد حمایت واقع شدن داشته باشم و مورد حمایت آن سازمان قرار بگیرم تا نیازی به اجرای چنین تراژدی و یا سیرکی در تهران نداشته باشم. چرا که در شان من که یک انسان هستم و یک موش آزمایشگاهی یا موضوعی تفریحی برای اعضای 5+1 نیستم، نیست.
از این روی من تا زمانی که جواب ردی سازمان ملل به درخواست پناهندگی ام را نگرفته ام بطور دقیق و جدی از هرگونه احتمال خطر تقابل با سیستم قضایی و امنیتی ایران پرهیز و دوری می کنم. چرا که سازمان ملل و جامعه مرا دوست دارند، محترم و گرامی می دارند، برایم ارزش و اهمیت قائلند و نگران من هستند و من حق ندارم با استقبال بیش از پیش و بیش از حد از خطر، آنها را نگران تر کنم و امیدشان به مصونیتم از آسیب را به یاس تبدیل گردانم.
علی اکبر ابراهیمی
شامگاه یازده شهریور
تهران
یک پرسش نیز هست که می گوید اگه برگردی ایران چی می شه و چه خطری تهدیدت می کنه.
پاسخ:
اگر جواب ردی سازمان ملل را نداشته باشم
باز هم خواهان یک جواب روشن، رسمی و کتبی قبولی و یا ردی به درخواست پناهندگی ام از سازمان ملل خواهم شد و احتمالا در این راه انرژی تمام خواهم کرد و خواهم مرد.
اگر جواب ردی سازمان ملل را داشته باشم
1_ یا باید خودکشی کنم.
2)_ یا باید راه یک زندگی بی تفاوت و دور از تنش با رژیم را در پیش گیرم.
که به دلیل معلق و بی ثبات و بی برنامه ماندن طولانی مدت در پشت درهای بسته سازمان ملل و عقب ماندن از پیشرفت طبیعی وضع زندگی بواسطه آن
و به دلیل خط و نشانهای آشکار و پنهانی که با رژیم ایران برای هم کشیده ایم
و نظارتی که بر اوضاع ناعادلانه امور سیاست داخلی ایران داشته ام
از این گزینه دورم و انتخاب آن برایم آسان نخواهد بود و برایم بعید به نظر می رسد.
3_ یا باید شعار "من به امنیت کشورهای 5+1 اعتراض دارم و در مقابل آن ایستاده ام" را در دست بگیرم و به سفارتخانه های 5+1 در تهران مراجعه کنم که این کار را در واقع یک حمله انتحاری به رژیم ایران می دانم
و هدفم از انجام احتمالی این کار، صرفنظر کردن از انجام چنین کاری در ازای پرداخت غرامت از سوی رژیم ایران به اینجانب بابت آواره کردنم در خارج بعنوان متقاضی پناهندگی است.
با توجه به اینکه وضعیت رژیم ایران در مورد رعایت حقوق بشر و رفتار عادلانه با جامعه مدنی وضعیتی بد است و توافق و معامله با آن رژیم افتخار نیست،
اولویت اول من آن است که برای سازمان ملل ارزش مورد حمایت واقع شدن داشته باشم و مورد حمایت آن سازمان قرار بگیرم تا نیازی به اجرای چنین تراژدی و یا سیرکی در تهران نداشته باشم. چرا که در شان من که یک انسان هستم و یک موش آزمایشگاهی یا موضوعی تفریحی برای اعضای 5+1 نیستم، نیست.
از این روی من تا زمانی که جواب ردی سازمان ملل به درخواست پناهندگی ام را نگرفته ام بطور دقیق و جدی از هرگونه احتمال خطر تقابل با سیستم قضایی و امنیتی ایران پرهیز و دوری می کنم. چرا که سازمان ملل و جامعه مرا دوست دارند، محترم و گرامی می دارند، برایم ارزش و اهمیت قائلند و نگران من هستند و من حق ندارم با استقبال بیش از پیش و بیش از حد از خطر، آنها را نگران تر کنم و امیدشان به مصونیتم از آسیب را به یاس تبدیل گردانم.
علی اکبر ابراهیمی
شامگاه یازده شهریور
تهران